03 PAŹDZIERNIKA

W pociągu zrobiło się tłoczno i głośno. Ludzie wstali, personel zaczął sprzedawać kawę i herbatę, a za oknem gościło już słońce. To znak, zbliżamy się do Hue. M opowiada mi o tym, co widziała w nocy. Pociąg stał na jakimś odludziu przez dłuższy czas. Był środek nocy, a za oknem przeraźliwy mrok i chłód. M dostrzegła w oddali dwa źródła światła, które w dość szybkim tempie zbliżały się do pociągu. Po dłuższej obserwacji spostrzegła, że są to ludzie. Byli oni ubrani cali na biało, a ich ruchy przypominały ruchy robotów. Jak się później okazało, znajdowałyśmy się na polu ryżowym. Ludzie zbierali ryż w środku nocy, oświetlając mrok światłem padającym z latarek.

Im dłużej jestem w Wietnamie, tym trudniej jest mnie zaskoczyć. Niemniej jednak tłum witających nas ludzi na peronie pobił wszystko, zarówno Sapę, jak i Hanoi. Ludzi było po prostu od groma. Odetchnęłam ciężko i stwierdziłam, że w końcu nie po raz pierwszy raz to robię. Wyszłam z pociągu zdecydowanym krokiem, pewna swojej stanowczości. Od pierwszych paru kroków usłyszałam już dziesiątki razy propozycję podwiezienia do hotelu. Po kolejnych paru, ktoś zaszedł mi drogę, chwycił mnie za rękę i próbował zaciągnąć do pobliskiego sklepu. Nie było to łatwe, ale wyrwałam się i próbowałam iść dalej. Każdy nasz krok był także krokiem sporej grupy lokalnych ludzi. Szli za nami krok w krok, proponując wynajęcie auta, skutera, kawę, śniadanie, nocleg, a nawet lokalnego przewodnika. Kilkumetrowa droga z peronu do gmachu dworca zajęła nam dobre piętnaście minut.

Zdecydowałyśmy się zostawić bagaże w przechowalni na dworcu, aby uniknąć niepotrzebnego dźwigania. Każdy nasz ruch był obserwowany przez dziesiątki ludzi. Spora część lokalnych ludzi weszła za nami nawet do budynku dworca, a nóż widelec, może tu uda się nas na coś namówić. Podążali za nami dosłownie wszędzie, co mnie osobiście doprowadziło do szewskiej pasji. Chciałyśmy się od nich, chociaż na chwilę uwolnić. Usiąść gdzieś na kawę, spokojnie zobaczyć na mapę i ustalić co chcemy w ogóle tutaj zobaczyć.

Kawiarnie oczywiście wybrali lokalni ludzie, którzy dosłownie zaciągnęli nas do zaprzyjaźnionego znajomego. Bezczynnie usiadłam na tym cholernym plastikowym krześle i zamówiłam z M po kawie. Właściciel zezłościł się na nas, że nie chcemy nic jeść. Pytał się nas po milion razy czy chcemy jeść, przynosił nam menu i tak w kółko. Gdy zauważył, że to nie skutkuje, przyniósł mapę, oferując siebie jako lokalnego przewodnika po mieście. Gdyby tego było mało cała grupka ludzi jeszcze z peronu czekała na nas tuż przy wyjściu z kawiarni, aby namówić nas na cokolwiek. Zrezygnowane i nabuzowane złością zapłaciłyśmy rachunek i zdecydowałyśmy się zwiedzać Hue pieszo.

Zwiedziliśmy znaczniej mniej, niż sobie założyłyśmy wcześniej, ale po prostu nie chciało nam się tutaj być ani minuty dłużej. Lokalni ludzie swoją nachalnością doprowadzili nas do tego, że byłyśmy złe nawet na siebie nawzajem. Wróciłyśmy więc na dworzec po plecaki i zabrałyśmy pierwszą lepszą taksówkę na dworzec autobusowy. Będąc już blisko dworca, ludzie zaczęli pukać w szyby auta i pytać się gdzie chcemy jechać. Zachodzili nawet drogę, aby auto się zatrzymało i żebyśmy mogli zwrócić na nich uwagę. Gdy już dotarłyśmy na dworzec, ludzie dosłownie zaczęli biec w naszym kierunku. Kierowca powiedział im, gdzie chcemy jechać i bez pytania przekazał komuś nasze plecaki. Stałam jak w osłupieniu - szok!

Cesarskie miasto - Hue, Vietnam

Możemy już odetchnąć, opuszczamy Hue. Siedzimy na tyłach małego busa, który bezpośrednio zabierze nas do Da Nang. Czuję każdy wzrok na sobie i na M. Jesteśmy tutaj jedynymi turystami, więc można nam się przyglądać ile tylko dusza zapragnie, a nawet wyciągnąć telefon i zrobić nam zdjęcie.

Autobus jest stosunkowy mały w porównaniu z moją proporcją ciała. Siedzę z ugiętymi kolanami praktycznie na wysokości mojej klatki piersiowej. Jedziemy dość powoli, ponieważ jeden boso stopy naganiacz wisi wciąż w otwartych drzwiach autobusu i namawia ludzi do wejścia. Tym sposobem minęła nam już godzina, a my może pokonaliśmy z piętnaście kilometrów, na pewno nie więcej. Autobus był już pełny po brzegi, a my dalej wlekliśmy się niemiłosiernie. Zwątpiłam nawet w to, że dojedziemy do Da Nang przed świtem. Wbrew mojemu zdziwieniu do autobusu wciąż przybywało ludzi. Miejsce dla nowych pasażerów znalazło się między innymi pod moimi nogami, a nawet w korytarzu pomiędzy siedzeniami. Gdy już nie miałam nawet jak się poruszyć, bo wszędzie otaczali mnie ludzie, naganiacz zatrzasnął drzwi i w końcu mogliśmy nabrać przyzwoitej prędkości.

Do Da Nang dotarłyśmy w godzinach wieczornych. Byłam totalnie wykończona, zresztą tak samo, jak M. Chciałyśmy jak najszybciej znaleźć nasz hotel i zapomnieć o wszystkich złościach, które wciąż w nas siedziały. Na dworcu było jak zawsze standardowo. Taksówkarz oczywiście nie chciał podać nam ceny przed przejazdem, a w efekcie zażyczył sobie niewyobrażalnie wielkiej sumy za dojazd do naszego hotelu, bo stwierdził, że jest bardzo daleko. Miałam już tego dość, walnęłam plecakiem o ziemię i usiadłam. Sprawdziłam w telefonie odległość pomiędzy dworcem a hotelem - facet okazał się kłamcą, wcale nie było tak daleko. Poszłam do niego i udowodniłam mu, że nas po prostu okłamał. W efekcie zabrał nas do hotelu, a ja wynegocjowałam całkiem niezłą cenę za przyjazd. No cóż, jak się chce, to się da.

Hotel znajdował się na obrzeżu miasta tuż przy plaży. Ucieszyłam się z tego bardzo, potrzebowałam spokoju, dużo spokoju. Zostajemy tutaj aż tydzień, więc dostałyśmy naprawdę super duży pokój na ostatnim piętrze z pięknym widokiem na morze.

Szybko się rozpakowałyśmy i według naszego już zwyczaju poszłyśmy zwiedzać okolice. Było tak cicho, tak spokojnie, tak lokalnie i tak pięknie. W okolicy mieszkali praktycznie sami lokalni ludzie, turystów było bardzo mało. Byłyśmy tutaj poza sezonem, w dodatku na obrzeżach miasta - oj tak, tego mi było trzeba! Poszłyśmy sobie spacerkiem na plaże, pochodziłyśmy po piasku, który okazał się świecić jak brokat i nawet woda go nie spłukiwała, moczyłyśmy stopy w wodzie, usiadłyśmy przy brzegu i wpatrywałyśmy się w morze i w wysportowanych biegających z piłką mężczyzn. Trafiłyśmy na ostatni dzień mistrzostw piłki plażowej organizowanego co roku właśnie tu, w Da Nang. Widok był taki błogi, że zaczęłam żałować, że nie przyjechałyśmy tutaj wcześniej.

Zapadł mrok, a my zrobiłyśmy się głodne. Chciałyśmy znaleźć jakieś uliczne lokalne jedzenie, ale bezskutecznie. Co prawda przy plaży znajdowały się liczne restauracje, ale okazały się strasznie drogie. Do centrum miasta też było daleko, więc zdecydowałyśmy się wrócić do hotelu i tam coś zjeść. Zamówiłyśmy dwie zupy z ryżowym makaronem i usiadłyśmy przed hotelem pod drzewem z kolorowymi światełkami. Ja sączyłam zimną colę, a M wróciła do żywych i próbowała zrobić mi piękne zdjęcie na tle światełek, niestety jej się to nie udało. Po paru chwilach dosiadły się do nas dwie lokalne kobiety. Jedna z nich próbowała z nami rozmawiać, a druga się w nas wpatrywała. Nie rozumiałam jej praktycznie wcale, ale z tego, co udało mi się zrozumieć, chwaliła się, że mieszkała w Stanach Zjednoczonych, dlatego zna angielski. Nie miały zbyt wiele czasu, więc szybko się pożegnały i odjechały na skuterze. Po chwili dołączyła do nas kolejna osoba, tym razem starsza Pani, zakładam, że albo była właścicielem, albo pracownikiem hotelu, w którym mieszkałyśmy. Trzymała w ręce dwa opakowania z gotowymi zupkami chińskimi i pytała się nas po wietnamsku czy dobrze przyjęła zamówienie, bo nie jest pewna, co zamówiłyśmy. No cóż, doszłyśmy z nią do porozumienia na migi i w efekcie zjadłyśmy najdroższą zupkę chińską w naszym życiu. Jak widać, Wietnam wciąż mnie zaskakiwał.

Po obiadokolacji wróciłyśmy do pokoju. Rozłożyłyśmy się na ogromnym małżeńskim łożu i włączyłyśmy telewizor. Zaczęłyśmy oglądać wietnamski serial, który bawił nas momentami do łez. Otworzyłam puszkę zimnego piwa i jak mam być szczera, nic więcej mi do szczęścia nie było trzeba. Zmęczenie przyszło do nas, prędzej niż myślałyśmy, więc zdecydowałyśmy się szybciej położyć, spać. Zgasiłyśmy światło i zaczęłyśmy ustalać plan na jutro, który okazał się nie być planem - wyjdzie w praniu. Odwróciłam się już w swoją stronę, żeby zasnąć, a tu nagle słyszę M - Klaud patrz! Jaszczurka!! Patrzę na ścianę i faktycznie! Duża jaszczurka biegnie wzdłuż sufitu i znika gdzieś za szafą! Bałam się nawet wstać i zobaczyć gdzie ta jaszczurka się schowała, a co dopiero zasnąć! Dobranoc...

04 PAŹDZIERNIKA

Wyspane, wypoczęte, pełne pozytywnej energii zeszłyśmy na recepcję i zamówiłyśmy taksówkę do centrum. Nie wiedząc, gdzie chcemy jechać, pokazałyśmy dla kierowcy pierwszą lepszą ulicę po drugiej stronie rzeki. Miasto mnie zdecydowanie zaskoczyło, okazało się bardzo europejskie. Wszystko tu było bardzo nowoczesne i jak mi się wtedy zdawało, nic już nie przypominało północnej części tego kraju.

Zatrzymałyśmy się zaraz koło kawiarni, gdzie zdecydowałyśmy się napić tradycyjnie parzonej wietnamskiej kawy i ustalić plan zwiedzania. Znajdowałyśmy się niedaleko znanego marketu, starej katedry i muzeum kultury Cham - i tego postanowiłyśmy się trzymać. Najbliżej był market, więc z pomocą google maps po kilku minutach trafiłyśmy na miejsce. Od progu od razu uderzył w nas zapomniany już wietnamski klimat z północy. Ogromna ilość ludzi znów chce Ci coś sprzedać, ale tym razem ty jesteś tutaj na własne ryzyko. Gdy stałyśmy przy jednym stanowisku dłużej niż minutę, momentalnie otoczyło nas kilkoro ludzi z innych stanowisk. Aby powiedzieć nam, że oni też mają ten sam asortyment. Ludzie zaczęli nas szarpać, ciągać za ręce, tylko po to, żebyśmy zwróciły uwagę na ich stanowiska. W efekcie z braku sił poszłam tam, gdzie chcieli. Od niechcenia rozglądnęłam się trochę i stwierdziłam, że i tak nic kupować tutaj nie będę, więc odeszłam. Kobieta, która to zauważyła, pobiegła za mną, chwyciła mnie za rękę i zaciągnęła ponownie do swojego stanowiska. Po czym zapytała się mnie, co chcę kupić, wciąż trzymając mnie mocno za rękę. Z trudem jej się wyrwałam, co gorsza musiałam jej obiecać, że na pewno tutaj wrócę, inaczej by mnie nie puściła. Ponadto jestem, święcie przekona, że gdybym tego nie zrobiła dalej bym z nią tam stała. Po tym incydencie szybko opuściłyśmy market, nie mając nawet odwagi, aby odwrócić się za siebie.

M chyba zatęskniła za domem i zaczęła robić zdjęcia kwiaciarniom i kwiatkom, żeby wysłać Mamie, która jest florystką. Wchodziłyśmy do prawie każdego napotkanego sklepu po drodze i tak na pełnym luzie plątaliśmy się po mieście. Po analizie mapy stwierdziłyśmy, że po drugiej stronie ulicy powinna być katedra, do której wcześniej założyłyśmy się udać. Przechodzimy ulicę i jeden z miejscowych zajeżdża nam drogę starym oldschoolowym motocyklem. Z pełnym plecakiem doświadczeń i pokerową twarzą nawet nie reaguje. Po wczorajszym Hue miałam naprawdę dosyć lokalnych ludzi, ale za to M się zatrzymała i zaczęła z nim rozmawiać. Zezłościłam się na nią, bo nie rozumiałam, jak ona mogłam nie mieć ich dość, cofam się i mówię do niej, żeby dała sobie spokój, poradzimy sobie same, nie potrzebujemy nikogo, nie chcę powtórki z Hue. Niestety albo i stety nie udało mi się jej namówić i parę minut później piliśmy wszyscy razem kawę i dyskutowałyśmy o ofercie, którą nam zaproponowano. Mianowicie o podróżowaniu po okolicy na motocyklach. Wow, spodobał mi się ten pomysł bardzo! Zdecydowałyśmy się wynająć dwóch przemiłych Panów i wyruszyć z nimi jutro na wycieczkę. Ustaliliśmy szczegóły, podpisaliśmy konieczny formularz no i co, widzimy się jutro! Pożegnałyśmy się i poszłyśmy zwiedzać dalej.

Katedra - Da Nang, Vietnam

Katedra, do której wcześniej założyłyśmy się udać okazała się w ogóle nieinteresująca. Zrobiłyśmy parę zdjęć, obeszliśmy ją wokoło i zdecydowałyśmy udać się do muzeum, które okazało się bardzo fajne. Było dosyć małe, ale zdecydowanie warto tutaj przyjść. M szalała z aparatem i zrobiła praktycznie wszystkiemu zdjęcie, tylko nie mi, tyle stracić. Spędziłyśmy tu ponad godzinę i to była naprawdę dobrze spędzona godzina. Po wyjściu uderzył nas żar gorąca, do tego stopnia, że M zrobiło się słabo. Doszłyśmy do wniosku, że jeszcze nic dzisiaj nie jadłyśmy i szybko musimy coś zjeść, aby M mogła odzyskać swoje siły! Okolica była dość dziwna, był spory ruch uliczny, most w kształcie smoka i w zasadzie to wszystko. Nie wiedziałyśmy nawet, w która stronę mamy się udać. Intuicyjnie poszłyśmy w lewo i po paru minutach natknęłyśmy się na lokalne jedzenie, które w zasadzie nie wyglądało nawet apetycznie, ale zjeść coś trzeba było - zdecydowałyśmy się tutaj zostać.

Do hotelu wróciłyśmy pieszo, co zajęło nam dobrą godzinę. Po drodze kupiłyśmy wietnamskie wino, które idealnie nada się na wspólny wieczór na plaży. A także z polecenia kolegi M (który przez ponad rok mieszkał w Da Nang) chciałyśmy udać się do sklepu, który miał być super tani i super fajny. W oddali widzimy jego wielkie logo i decydujemy się podążać w tym kierunku. Dochodzimy do jakieś galerii handlowej, którą decydujemy się obejść, aby znaleźć sklep, którego szukamy. Plan nie wypalił, bo ochroniarz z galerii, gdy tylko nas zauważył wybieg za nami, aby zaprosić nas do środka. Dziękujemy mu i mówimy, że w zasadzie to szukamy sklepu Vincom i może wie, gdzie możemy go znaleźć. Dobrze, że nie rozumiał zbytnio angielskiego i powiedział tylko - Vincom, Vincom! Tutaj! Takim o to sposobem weszłyśmy do pełno klimatyzowanej galerii handlowej z europejskimi sklepami - taka sytuacja.

Muzeum kultury Cham - Da Nang, Vietnam

Po powrocie do hotelu wsadziłyśmy wino do lodówki i wymyśliłyśmy plan doskonały! Idziemy do pomnika Bodhisattwy, który widziałyśmy wczoraj, będąc na plaży. Jak pomyślałyśmy, tak zrobiłyśmy! Przepakowałyśmy plecaki i ruszyłyśmy w wyprawę brzegiem morza. Ściągnęłyśmy buty, chlapałyśmy się wodą i co tu tutaj dużo mówić, fajnie było!

Po dobrej godzinie marszu plaża zrobiła się brudna i śmierdząca. Po drodze mijałyśmy masę rybackich łodzi i rybaków, którzy stali w grupkach dziesięcioosobowych i ciągnęli jakąś line na brzeg. Ostatnia osoba biegła na początek i tak w kółko, nie było końca. Do tej pory nie wiemy, co próbowali przyciągnąć na brzeg. Takie grupki ludzi spotykałyśmy jeszcze kilka razy po drodze. Oczywiście co odważniejsi próbowali do nas coś zagadać, a Ci najodważniejsi chcieli zabrać nas na mała okrągłą łódkę, która wyglądała jakby była zrobiona ze sznurka - taki okrągły wiklinowy kosz, tylko że na wodzie.

Nasz cel okazał się zbyt daleki. Przeszłyśmy dobre ponad dwie godziny, a Bodhisattwa wciąż była zbyt daleko. Z żalem obróciłyśmy się na pięcie i zdecydowałyśmy wrócić się do hotelu. Po drodze spotkałyśmy tych samych ludzi, którzy w dalszym ciągu ciągnęli tą samą line. Zdecydowałyśmy się nawet usiąść w bezpiecznej odległości od nich i przy obserwować co oni właściwie tam robią. Po ponad dwudziestu minutach ludzie zmienili się po parę razy, ale końca jak nie było widać, tak nie było. Zrezygnowałyśmy i znów ruszyłyśmy brzegiem morza, tym razem w stronę wielkich europejskich hoteli, a nie pięknej azjatyckiej Bodhisattwy.

Brzegiem morza Południowochińskiego - Da Nang, Vietnam

Do hotelu wróciłyśmy już po zmroku. Byłyśmy zmęczone, nie zdawałyśmy sobie sprawy, że nasza podróż okaże się tak daleka! Zabrałyśmy prysznic i jak stare dobre małżeństwo położyłyśmy się na łóżku, włączyłyśmy telewizor, aby znów móc oglądać wietnamskie seriale. Żeby było jeszcze bardziej romantycznie M otworzyła lokalnego winiacza, który niestety okazał się okropny w smaku. Przerzuciłam się na colę, M była jednak z tych twardych i stwierdziła, że wcale nie jest taki zły i wypije.

Po pełnym dniu relaksu zdecydowałyśmy się pójść spać wcześniej. Zgasiłyśmy światło i w tym o to momencie przypomniała mi się nasza jaszczurka i znów wpadłam w panikę. Dobrze, że znów zabrakło mi odwagi i jakoś po większych trudach udało mi się zasnąć, zmęczenie zdecydowanie wygrało.

05 PAŹDZIERNIKA

Fajnie jest się obudzić z uśmiechem na twarzy. Czeka nas dziś naprawdę super dzień! Cały dzień na oldschoolowych motocyklach, kąpiel nad wodospadem, przejazd przez piękny Haivan Pass, a na koniec jeszcze wjazd kolejką na wzgórze Bana Hills. Dochodzę do tego, że sama sobie zaczęłam zazdrościć! Decyduję się więc wstać, przestać ociągać się w łóżku i zabrać szybki prysznic, póki M jeszcze śpi.

Wychodzimy przed hotel o równej dziewiątej, tak jak umówiłyśmy się z naszymi dzisiejszymi przewodnikami. Od progu witają nas z przeogromnym uśmiechem i mówią z tym swoim wietnamskim akcentem dzień dobry, co wywołuje u mnie jeszcze większy uśmiech niż dotychczas! Przydzielają nam motocykle, zakładają kaski na głowę i ruszamy. Odgłos silników wywołuje u mnie dreszcze i dochodzi do mnie, że właśnie spełniam jedno ze swoich dawno zapomnianych marzeń. Zawsze chciałam się przejechać oldschoolowym motocyklem, a tu proszę, udaje mi się to zrealizować i to jeszcze tu w Wietnamie!

Jedziemy dosyć powoli, ale właśnie o to chodzi! Rozglądam się w każdą stronę jak tylko mogę - jest tu tak pięknie. Zatrzymujemy się co jakiś czas, aby móc zrobić zdjęcie i znów ruszyć dalej. Im wyżej jesteśmy w górach, tym jest piękniej. Widoki, który tutaj zobaczyłam, naprawę mnie zachwyciły. W jednym miejscu zatrzymałyśmy się na dłużej, aby móc wspiąć się na szczyt górki, gdzie czekał na nas naprawdę piękny krajobraz. Było tutaj trochę tłoczno, ale doczekałyśmy się i my - selfie na szczycie zaliczone!

Efekt słońca i wiatru - Haivan Pass, Vietnam

Po zejściu nasi przewodnicy poczęstowali nas zmrożoną wodą (mieli nawet lodówkę przymocowaną do jednego z motocykli) i pokazali nam ciekawą roślinkę, która po dotknięciu chowała swoje liście. Słyszałam o takim rodzaju roślin, ale nigdy nie widziałam i nie testowałam tego osobiście. Bardzo mi się to spodobało, aż tak bardzo, że M musiała mnie odciągać od tej zabawy.

Na parkingu gdzie czekały na nas motocykle, były porozstawiane stragany z różnościami. Zdecydowałam się rzucić na nie okiem. Znalazłam piękną wielokolorową plecioną bransoletkę, w której zakochałam się od pierwszego wejrzenia. Pytam się o cenę i słyszę sto dwadzieścia tysięcy dongów - cena dosłownie z kosmosu. Nie daje za wygraną i zaczynam się targować. Zeszłam z ceny do czterdziestu pięciu tysięcy dongów i bransoletka zagościła na mojej ręce. Zadowolona siadam na motocykl, ruszamy z głośnym rykiem silników i uśmiechami, w końcu jedziemy nad wodospad!

Zjechaliśmy z głównej drogi, jedziemy już ładnych parę kilometrów po ubitej ziemi w nieznane. Przejeżdżamy przez pola uprawne, wioski, potoki, lasy, z górki i pod górkę. Po drodze nie zauważyłam żadnych drogowskazów, co świadczy o tym, że jedziemy do naprawdę fajnego miejsca, odległego od turystów!

Dojeżdżamy do wioski, gdzie wejście strzeżone jest przez dwóch mieszkańców. Przejście na stronę wioski zagradza duży pień drzewa, będący swojego rodzaju szlabanem. Nasi przewodnicy ustalają coś między sobą a mieszkańcami i po krótkiej dyskusji możemy wejść na teren wioski. Zostawiamy motocykle tuż przy bramie i idziemy wąską ścieżka przez las do słyszanego już w oddali wodospadu. Nasz przewodnik pokazuje nam dalszą drogę i udziela cennych porad, a sam wraca do bramy, aby pilnować motocykli.

Wodospad był dość sporawy, w dodatku byłyśmy tu tylko my! Bez skrupułów rozebrałyśmy się i zaczęłyśmy się zmagać z lodowatą wodą, co wcale nie było łatwe, ale za to bardzo przyjemne! Nasza kaskada znajdowała się w centralnej części wioski w samym środku lasu, po bokach znajdowały się drewniane chatki zamieszkiwane przez lokalnych ludzi. Zdecydowałyśmy się podążać wskazówkami naszego przewodnika i wspięłyśmy się na sam szczyt górki. Pamiętam jak dziś to uczucie, gdy odwróciłam głowę, aby zobaczyć tutejszy krajobraz.

Zobaczyłam rozchodzący się widok na okolice i momentalnie zamarzyłam tutaj zamieszkać, chociaż na chwilę. Zaczęłam sobie wyobrażać, jak wstaję rano otoczona naturą. Bez niepotrzebnych zmartwień dnia codziennego, biorąca wodę z potoku na poranną kawę, siadająca na szczycie, patrząc przed siebie i mając świadomość tego, że o to właśnie w życiu chodzi - o bycie szczęśliwym, tak po prostu! Z mojego snucia marzeń wybija mnie jeden z mieszkańców, który stanął nieopodal nas i bacznie nam się przygląda. Nie udając nawet, że pracuje, albo po prostu przechodzi obok. On po prostu stał i się patrzył, bez żadnych skrupułów. Przyzwyczaiłam się już trochę do tego, więc pozostało mi tylko uśmiechnąć się do niego i pomachać, co speszyło go aż do tego stopnia, że postanowił uciec.

Błogi spokój - Gdzieś za lasami i górami, Vietnam

Spędziłyśmy tutaj naprawdę miło czas. Odpoczęłyśmy, pośmiałyśmy się, opaliłyśmy się, a nawet nakręciłyśmy reklamę, którą możecie podziwiać w filmiku, który zmontowała M. Jeśli chodzi o mnie, mogłabym spędzić tutaj cały dzień, ale czekali na nas nasi przewodnicy, a w dodatku miałyśmy w planach zwiedzić jeszcze jedno miejsce. Z wielkim żalem żegnałam się z tym miejscem, ale powiedziałam do zobaczenia, a nie żegnaj. Kto wie, może przy odrobinie szczęścia znów się tutaj kiedyś pojawie!

Pomysł podróżowania motocyklami po okolicy był pomysłem trafionym w sedno! Czułam się tak, jakbym wygrała życie. Ciągle uśmiechnięta, ciągle ciekawa świata rozglądająca się we wszystkie strony, żyć nie umierać! Jedziemy właśnie bardzo krętą drogą w górę. Na każdym zakręcie moje serce staje w gardle, a ja sama jestem bliska zawału! Za każdym razem mam wrażenie, że się wywracamy, przecież my prawie dotykamy jezdni! Mój kierowca się tylko śmieje i powtarza, żebym nie panikowała, dodając przy tym więcej gazu i wchodząc w jeszcze ostrzejsze zakręty.

Zatrzymaliśmy się w jednym miejscu na chwilę odpoczynku, gdzie od razu przybiega go nas jeden z lokalnych ludzi. Zastanawia mnie, skąd on się tutaj wziął. Jesteśmy na głównej ulicy, stoimy na poboczu, a po drodze oprócz lasów nie mijaliśmy niczego innego. Trzyma w ręce jakiś album i zaczyna nas zagadywać o nasze pochodzenie i inne pierdoły. Pokazuje nam, że turyści dają mu banknoty ze swojego kraju. W swojej kolekcji miał nawet dziesięć polskich złotych, co nas miło zaskoczyło. Chłopak chciał dostać od nas pieniądze - dosłownie za nic. Kręcił się i kręcił, aż jeden z naszych przewodników zabrał sprawy w swoje ręce i przegonił chłopaka.

Zwycięski przeganiacz - W drodze do Bana Hills, Vietnam

Droga do Bana Hills była długa i męcząca. Upał przekraczał ponad czterdzieści stopni i nawet będąc na motocyklu, dało się to we znaki. Po ponad godzinie byliśmy na miejscu. Zapłaciłyśmy dość sporo za bilet wstępu, pożegnałyśmy się z naszymi przewodnikami i ruszyłyśmy w nieznane. Wszystko tutaj wyglądało na bardzo drogie, na totalnie inny świat, który na pewno nie był wietnamski. Budynki były bardzo bogato wystrojone, wszystko dopracowane pod każdym szczegółem. Zaczęłam się zastanawiać, gdzie ja jestem i co ja tu właściwie robię. Droga do wagoników była bardzo długa. Mijałyśmy liczne sklepy, piękne fontanny, ławeczki umiejscowione w pięknych skrawkach ogrodowych z przeróżnymi pięknymi kwiatkami - gdzie ja jestem?

Jedziemy kolejką w górę, widoki są po prostu przepiękne! Cały nasz wagon jest przeszklony, jesteśmy w stanie podziwiać wszystko, co się tylko da. Siedzę w nosem w szybie i widzę piękne, ogromne wodospady, lasy, a nawet góry! Dochodzi do mnie w pewnym momencie, że ten widok jest dla mnie tak bardzo znajomy! Olśniło mnie! Przecież tutaj musieli zainspirować się do nakręcenia mojej ulubionej bajki z dzieciństwa! Tu musi mieszkać Pocahontas! Jest tak samo pięknie, a nawet i piękniej! Te same krajobrazy, te same wodospady! Rozmarzyłam się w całości i szybko dziele się z tym z M, która szybko przywraca mnie do pionu, komentując, że Pocahontas za nic świecie by tu nie mieszkała. Dyskutujemy o tym dosyć mocno, ale nagle z pięknej pogody wjeżdżamy w chmurę deszczu. Leje jak z cebra, co o dziwo dodaje jeszcze piękniejszego klimatu otoczeniu.

Tu mieszka Pocahontas! - Bana Hills, Vietnam

To, co tutaj zobaczyłyśmy, zaskoczyło nas niesamowicie. Na szczycie była zbudowana francuska wioska - nie spodziewałyśmy się tego. Myślałyśmy, że jedziemy na punkt widokowy, a tu proszę taka niespodzianka! Co prawda miasteczko było dość urokliwe, aczkolwiek wciąż w budowie. Wiele miejsc było jeszcze niedostępnych dla turystów. Było tu bardzo kolorowo i bajecznie! Wioska okazała się dosyć spora, a atrakcja goniła atrakcję. Nie było to nic związanego z Wietnamem, ale podobało mi się tutaj bardzo. Taka miła odskocznia od panującej tutaj codzienności. Szkoda tylko, że pogoda nam nie sprzyjała, wciąż było bardzo mgliście. Z tego, co później się okazało, jest tu tak, praktycznie cały czas. Wysokość, na której się znajdowałyśmy, rzadko pozwała na inne warunki, ale i tak było fajnie! Swoją drogą chętnie bym tu wróciła, gdy wszystko będzie już gotowe. Zakochałam się w tutejszych uliczkach, które były wąskie i tak liczne, że za każdym razem odkrywałyśmy coś nowego. Wietnam naprawdę mnie zaskakiwał - nie spodziewałam się, że będę mogła tutaj zwiedzić nawet paryską katedrę Notre Dame! Tu naprawdę wszystko jest możliwe! W dodatku szkoda, że nie wiedziałam o tym wcześniej albo są tu liczne hotele i można tutaj spędzić noc! Spodobał mi się ten pomysł tak bardzo, że zaczęłam snuć plany na kolejny rok. Stwierdzałam, że fajnie by było spędzić tutaj na przykład Sylwestra, a co!

Bajkowe uliczki - Bana Hills, Vietnam

Ostatnią atrakcją, która czekała na nas na wzgórzu był park rozrywki. Większość rzeczy w nim była płatna, ale załapałyśmy się na darmowy labirynt z lustrami. Bez zastanowienia, weszłyśmy do środka, kręcąc wszystko kamerą. Wbrew pozorom labirynt nie był prosty do przejścia. Błądziłyśmy dość długo, ale nie przeszkadzało nam to - towarzyszyło nam przy tym bardzo dużo śmiechu. Raz ja prowadziłam, raz M, która nawet w jednym momencie tak zafascynowana dobrą passą, weszła centralnie w szybę, rozwalając przy tym kamerę.

Kolejną atrakcją była wioska z dinozaurami, które były naprawdę potężne i przerażające. M wiecznie ciekawa świata zaczęła przyciskać wszystko, co się tylko dało. Takim o to sposobem, po całej sali rozbrzmiały się dzikie odgłosy dinozaurów. Co z kolei przyczyniło się do zbiegowiska zainteresowanych hałasem ludzi - taki marketing.

Tak dobrze się tutaj bawiłyśmy, że nawet zapomniałyśmy o naszych biednych przewodnikach, którzy wciąż na nas czekali. Patrząc na zegarek, aż się przeraziłam. Jesteśmy tutaj ponad cztery godzin! Sama nie wiem, kiedy to minęło. Zrobiło nam się trochę szkoda naszych przewodników, dlatego zdecydowałyśmy się wrócić. Udało nam się zobaczyć większość atrakcji, więc nie było co żałować, bo przecież kiedyś tu i tak wrócimy!

Demon i Anioł - Bana Hills, Vietnam

Takiego szczerego uśmiechu na nasz widok to ja już dawno nie widziałam. Zmęczeni słońcem i czekaniem nasi przewodnicy jakby mogli to rzuciliby się w nasze ramiona. Z nieśmiałym uśmiechem przeprosiłyśmy, że tak długo nas nie było i szybko załadowałyśmy się na motocykle - wracamy do miasta.

Zmęczenie mnie dopadło i ledwo co byłam w stanie utrzymać pion na motocyklu. Oczy same mi się zamykały i co gorsze nie byłam w stanie tego opanować. Zapadł już mrok, co wcale mi nie ułatwiło dalszej podróży. Na szczęście zdążyliśmy wszyscy mocno zgłodnieć, więc w przeprosinach za tak długie czekanie zaprosiłyśmy naszych przewodników na kolacje. Zabrali nas do niepozornego miejsca gdzieś w centrum Da Nang. Specjałem tego miejsca była kuchnia na parze. Jedliśmy jakieś mięso z ryżem zawinięte w liście bananowca i ryżowe naleśniki też z mięsnym nadzieniem, które nie koniecznie przypadły nam do gustu.

Tak bardzo spodobało nam się podróżowanie razem, że umówiłyśmy się na kolejny wspólny wyjazd, w dodatku już na jutro! Ustaliliśmy szybko, co chcemy zobaczyć, po czym zostałyśmy odstawione pod sam hotel. Kierowcy pomachali nam w pośpiechu na do widzenia, a my zmęczone do granic możliwości poszłyśmy spać.

Wietnam centralny część I - Spór o Pocahontas

Klaudia Czekaj

RECENT POSTS

Florencja - That's Love

Rzym część II - Adamo!

"Wyślij sobie pocztówkę" IV edycja - Lizbona

Rzym część I - Dwa i pół

Paryż część III - Marzenia się spełniają

Paryż część II - Podszyta wiatrem

TAG CLOUD